Een hele poos gaat het goed en staan de teugels lekker strak.
Hups, alles in 't gareel en 'niks in te brengen dan lege briefjes' -zoals mijn moeder vroeger zei-.
Maar dan sluipt het erin.
Geleidelijk.
De teugels hangen ietsjes losser...nog losser....en voor je het weet is het mis.
Gevolg: ongezelligheid.
Het opvoed-dieptepunt wordt bij mij altijd bereikt als zelfs dreigen met straf niet meer werkt.
Dat eindigd meestal in een soort van ruggespraak -met manlief- met plan van aanpak.
Plan van aanpak was besproken.
Maar de praktijk is weerbarstig.
Zeker met onze meiden.
Zo ook laatst.
Het was een momentje tussen vader en dochters.
Plaats van het misdrijf: in de gang.
Misdrijf: weet ik niet meer zo goed, maar laten we het meest voorkomende misdrijf maar bekennen hier ter plaatse: bekvechten wat eindigt in een handgemeen.
Jullie kunnen je er misschien iets bij voorstellen?
Plan van aanpak was: lik op stuk beleid.
Beide dames werden door manlief naar een hoek gedirigeerd, alwaar ze netjes de straf moesten uit
Oudste liep braaf naar de hoek en bleef daar netjes staan.
Jongste echter, vloog overeind, sprong subiet in de houding, tikte met haar vingers tegen haar denkbeeldige pet en riep met een stalen gezicht: "Aye aye captain."
Een bulderende lach -van manlief- verbrak het magische moment van opvoedkundige ernst.
De humor ontdeed hen van de straf.
Vooruit.
De volgende keer ontgaan ze hem niet!
Ciao! Wil
