Toch de norm niet gehaald

We moesten van de week terugkomen.
Om te wegen.
En te meten.
In groep 7 was dat afgesproken en dan kom je natuurlijk je afspraak na.
We waren ontzettend benieuwd.
Elke avond moest ze -een jaar lang- aan de uitrekbeugels.
5 Minuten ondersteboven.
Als ze te rood werd, mocht ze er eerder uit, maar meestal had ze het er graag voor over.
Ook gaven we haar stiekem elke dag een druppeltje Pokonitas.
Heel vies, maar door haar sinaasappelsap proefde ze het haast niet.
Soms had ze daar een beetje groene uitslag van, maar als ze zich flink waste, zag je het haast niet.
En natuurlijk elke dag een lepel groenten extra, af en toe en extra eitje...
Duim...duim....
Zou het geholpen hebben?
Ze ging op de weegschaal staan.
Adem in, zou...zou...
Yes! 1kilo erbij.
En toen het meest spannende ogenblik.
Meten.
Jammer dat haar laarzen uit moesten, die had ik expres laten verhakken bij de schoenmaker.
Wel 4 centimeters erbij.
Knap gedaan meid!
Alle inspanningen hebben geholpen.
En toen ging ze tekenen.
Ze had bijna een loep nodig om de grafiek op de juiste wijze in te vullen, maar na veel gezucht kwam ze eruit.
Haar stem daalde.
Jammer.
De lijn buigt verder af naar beneden.
Je bent onvoldoende gegroeid.
Ja maar!!!
Nee, het is onvoldoende mevrouw, ga maar door naar de huisarts.
O.
Oke.
Dan doen we dat maar.
Teleurgesteld gingen we het kamertje uit.

K. Intgerigt

Beste inspecteur,

tekst Maarten Brand

Het gesprek dat ik op 31 oktober met u had, ligt me nog vers in het geheugen. U onderwierp mij aan een spervuur van vragen, in verband met de verrassend hoge score. U vroeg of ik de rode kinderen had laten samenwerken met de blauwe kinderen. U vroeg of we de toetsen van tevoren hadden getraind. Ook vroeg u nota bene of ik de kinderen visolie had gegeven. Intussen gingen de toetsen van uw rekenmachine gebukt onder het geweld van uw opbrengstgerichte vingertjes.
Graag wil ik u mijn excuses aanbieden voor het feit dat het leerrendement van mijn kinderen hoger uitviel dan ik verwachtte. Ik had gekozen voor een gemiddelde leerrendementsverwachting van 92,49 procent. Ik kan me nog herinneren dat ik een week heb zitten twijfelen tussen 92,49 of 92,5. En nu bleek het leerresultaat tot mijn grote verbazing 95 procent te zijn. Zoals u zult begrijpen zijn we met de hele club om de tafel gegaan om inzicht te krijgen in de reden waarom de kinderen zo veel geleerd hebben. Zelf heb ik daar wel ideeën over.
De kinderen waren in elk geval blij dat we eindelijk weer eens naar gym gingen. Grapje. Natuurlijk hebben we samen gevierd dat u weer vier jaar wegblijft, maar we hebben stilletjes afgesproken dat we ook weer een beetje geschiedenis en zo gaan geven. De reden hiervan vindt u verderop in deze brief.
Toch moet ik u nog iets opbiechten, hoewel ik niet weet of het nieuw licht op de zaak werpt. De kinderen mochten op de dag van de toets allemaal hun liefste huisdier meenemen. Er waren cavia’s, marmotten, vier woestijnratjes, meer dan tien konijnen en een hond. Ook waren er twee schildpadden, een handjevol hamsters en –serieus– een das. Verder moet ik misschien eerlijk melden dat ik tijdens het maken van de toets zes keer achter elkaar het klarinetconcert van Mozart (KV 622) heb gedraaid. En laat ik dan ook gelijk maar vertellen dat ik op het digibord gedurende de gehele toets op de website van ’t Friethoekje rondgedwaald heb, uiteraard zonder tegen de kinderen te zeggen wat ik daar precies mee bedoelde.
Maar nu even wat anders. U bent op 31 oktober bij ons in de klas geweest. Ik herinner me feilloos de dikke rimpels in uw voorhoofd. Ik zie uw toegeknepen oogjes nog op mijn netvlies. Toen gebeurde het. Een van mijn leerlingen zei dat Maarten Luther een pakje over de muur had gegooid. Op dat moment zat u te geeuwen. Te geeuwen! Toen dacht ik: Inspecteurtje, als je nu niet heel snel je mond dichthoudt over die getalletjes en procentjes, bedenk ik 95 stellingen tegen opbrengstgericht werken, en maak er een mooi pakje van. Dat pakje gooi ik bij u over die enorme muur van maakbaarheid in de hoop dat u er iets van leert. Het wordt tijd dat u de zaak een beetje gaat hervormen. We verwachten er héél veel van! Vr. gr. K. Intgerigt

© Reformatorisch Dagblad | Pagina 15 | 27 november 2012

Aye aye...........

Op de een of andere manier heeft ook mijn (onze) opvoeding ups en downs.
Een hele poos gaat het goed en staan de teugels lekker strak.
Hups, alles in 't gareel en 'niks in te brengen dan lege briefjes' -zoals mijn moeder vroeger zei-.
Maar dan sluipt het erin.
Geleidelijk.
De teugels hangen ietsjes losser...nog losser....en voor je het weet is het mis.
Gevolg: ongezelligheid.
Het opvoed-dieptepunt wordt bij mij altijd bereikt als zelfs dreigen met straf niet meer werkt.
Dat eindigd meestal in een soort van ruggespraak -met manlief- met plan van aanpak.
Plan van aanpak was besproken.
Maar de praktijk is weerbarstig.
Zeker met onze meiden.
Zo ook laatst.
Het was een momentje tussen vader en dochters.
Plaats van het misdrijf: in de gang.
Misdrijf: weet ik niet meer zo goed, maar laten we het meest voorkomende misdrijf maar bekennen hier ter plaatse: bekvechten wat eindigt in een handgemeen.
Jullie kunnen je er misschien iets bij voorstellen?
Plan van aanpak was: lik op stuk beleid.
Beide dames werden door manlief naar een hoek gedirigeerd, alwaar ze netjes de straf moesten uitzitten staan.
Oudste liep braaf naar de hoek en bleef daar netjes staan.
Jongste echter, vloog overeind, sprong subiet in de houding, tikte met haar vingers tegen haar denkbeeldige pet en riep met een stalen gezicht: "Aye aye captain."
Een bulderende lach -van manlief- verbrak het magische moment van opvoedkundige ernst.
De humor ontdeed hen van de straf.
Vooruit.
De volgende keer ontgaan ze hem niet!



Ciao! Wil

Hij had sjans vanavond....en ik vond het niet erg

Opgeteld zo ongeveer 250 jaar.
Dat tellen ze wel.
Onze (groot-)oma's.
We hebben er nog 3.
En vandaag was het 'ouwe-oma-dag.'
Eerlijk gezegd moest ik me ertoe zetten.
't Was prachtig weer en 'k heb altijd wel wat anders te doen.
Maar mijn omaatjes zijn oud, alleen en zitten daar maar de tijd uit te zitten.
Hoe zou ik dat vinden?
En zo gingen we met een zak vol broodjes en drinken op weg.
Rotterdam: Humanitas: oma B:

Toen op weg naar oma vdT in Salem, waar we lekker hebben rondgereden met de rolstoel:

Vervolgens een Mac-stopje gemaakt, lekker met Boris gewandeld en toen op weg naar oma C in Nebo:

Daar zat zo'n grappig oud vrouwtje, die aaide de kinderen steeds en zat maar naar manlief te kijken. Zegt ze met een big smile: "Wat 'n leuke vent is dat hè?"

Dèze keer kon ik dat wel hebben, ha, ha!

Ouwe-omaatjes dag....

moe, maar voldaan kijk ik terug.

Dankbaar dat ik ze nog heb.

Blij dat ik geweest ben....met het voornemen om niet te lang te wachten met het volgende bezoek!

Smoes; zere je-weet-wel; tent; spinnen; 115km

Al jaren achter elkaar wordt mij gevraagd om eens mee te gaan.
Maar, hoewel ik best graag wilde, ik had altijd een smoes.
Mijn jongste was te klein, mijn oudste vond het matig, en een hut...
Alleen de gedàchte al aan een vieze hut, waar mensen 1 nachtje sliepen en dan weer verder gingen...
Ik zag hele taferelen voor me van spinnen, stofwolken, kakkerlakken, vetvlekken en torren!
En al dat gesjòuw!
Nee, hoor, steeds koos ik de weg van de minste weerstand en stelde het uit.
Maar we zijn nu 2 tent-vakantie verder.
Ik heb grotere meiden.
Er staan 4 goede fietsen in de schuur.
Welke smoes had ik nog te vertellen?
Dus zus haalde me over.
Die deed het met haar man en 3 kids al enkele weken (en dan steeds 3 dagen).
Op voorwaarde dat ik niet naar zus zou fietsen, maar dat onderdeel per auto zou doen.
Fietsen gingen eerst.
Toen de meiden en ik.
Eerst logeren op luchtbedden en slaapzakken om ze alvast in te slapen.
En toen begonnen we aan de 45 km.
Ging goed, beetje zere je-weet-wel, maar daar kochten we zadeldekjes voor.
De trekkershut in Bergambacht was goed te doen -lees: eerst spinnen gevangen bij het hoofdeinde-.
We vervolgenden onze weg, legden 50 km af en sliepen in een tent, ècht kamperen!
Het laatse deel fietsten we weer alleen, maar die 20 km reden we ook zo uit.
Wat zo leuk is: het is echt back to basic!!
Superleuk èn gezellig!
Voor herhaling vatbaar.

Villaggio Barricata (slot)

Nog een paar fotootjes van onze vakantie...

Op de lange terugweg in de auto: dvd-tjes kijken en boekjes lezen.

 

We gingen via Zwitserland en Duitsland, hier zie je de prachtige bergen in Zwitserland:

De laatste avond lekker uit eten in het restaurant.

Hier zie je onze nichtjes:

En m'n schoonzus met de kids:

We maakten ook nog een fotosessie op het strand:

Gebruinde groetjes...met heimwee naar Italië...ciao! Wil.



Villaggio Barricata (2)

Foto's deel 2:

Hij vond dat blonde hollandse kleine meisje wel lief:

Met twee vriendinnetjes voor de tent:

Oudste-vriendinnetje-jongste-vriendinnetje:

Mooie avondluchten na een buitje voor 't stof:

Ciao!