Groot is Uw trouw

Hoe dom kan een mens wezen?

Het deurtje zat dicht.
Al een hele lange tijd.
En het deurtje bleef maar dicht.
Want als je zuiniger wilt zijn, moet je wat veranderen.
Mijn goede voornemens heb ik ten uitvoer gebracht en aan het einde van de
lange winter, kocht ik een droogrek voor binnen.
Zo kon ik dus alle wasjes ophangen, ook op een regendag.
En de droger bleef dicht.
En elke keer als ik mijn wasje van het droogrek haalde,
glimlachte ik...pìng!
€2,50 per was.
Kàssa :-)

Tot vandaag.
De aanloop naar -dit keer- Italië, begint hier altijd met een soort van grote schoonmaak.
Zo ook de bedden.
Die moeten er nog 1 keer aan geloven.
En bij gebrek aan rek, teveel aan regen en te weinig aan tijd,
ging het drogerdeurtje òpen.

HUH?

Er zit notabene nog een donkere was in!!
Hoe lang heeft die erin gezeten?
Wintersjalen en handschoenen...'LIS!, kom nou eens kijken, die was je toch kwijt?'
Opgetogen toonde ik haar d'r verloren gewaande trainingsbroek.
Waar ik dus onnodig over had gemopperd *schaam*.
En -yes!- de spijkerjas èn bodywarmer die nergens te vinden was!
Hoe dom èn blij kan een mens wezen!

20 Uur over...

Twintig uur, zomaar over, want: vakantie!
En ik mag ermee doen wat ik wil.
Nou, ja, wat IK wil?     ...
Goed.
Vandaag voelde als een extra dag, normaal was ik deze dag in M'dam aan de slag.
Geen intern begeleider, maar interne huismanager.
Ik heb me voorgenomen de extra uren te benutten voor extra werkzaamheden.
Mijn jongste, lekker ding, wilde me zo graag helpen: heeft gedweild, gesopt en geveegd.
Wat voelt dat goed, als ze uit zichzelf iets doen.
Ik vraag me wel eens af waardoor het komt, dat de een veel hulpvaardiger is dan de ander.
Dezelfde opvoeding, dezelfde regels en dan toch zo anders.
Oudste zal niet meer doen dan is opgedragen.
Terwijl ze op school hulpvaardig genoeg is.
Dat vind ik best wel eens jammer.
Thuis heeft ze er ook wel eens een handje van om mij iets te laten doen.
Bijvoorbeeld: mam, wilt u mijn drinken even aangeven?
Terwijl ze er dan 1 meter vanaf zit, maar niet op wil staan.
Ik zeg dan vaak: wat denk je zelf?
En dan moppert ze: u zegt altijd dat ik een ander moet helpen en u doet het zelf ook niet.
Maar ik wil gewoon niet dat ze te lui is om op te staan.
Zo interpreteer ik het tenminste.
Dat vind ik lastige situaties.

Hoe pak ik dat aan?

Wat moeten jouw kinderen doen?

Ik ben van de regels, ritme en structuur.
Daar ben ik inmiddels wel achtergekomen.
Ook in de zomervakantie wijk ik niet snel af.
Zoals elke maandagmorgen heb ik dus van boven naar beneden gestoft, gezogen en gedweild.
Een heerlijke frisse start van de week.
In de vakantie mogen de kinderen best meehelpen.
Vanmorgen riep ik ze dus even bij me.
Help me eens om een aantal klusjes op te schrijven, waaruit jullie kunnen kiezen?
Stofzuigen, de trap vegen, de tuin aanvegen, de wc en badkamer poetsen enz.
Het werd een respectabele lijst.
Eerlijk samen opgesteld.
Oudste vond dat ramen zemen er best wel bij kon, hoewel ik mijn bedenkingen had.
Maar ja, elf.
Dan heb je al een boel in te brengen hoor ;-)
Het opstellen van de kluslijst deed het mopperen al minderen.
Want ik stelde voor om elke dag een klusje te kiezen.
Oudste was minder happig dan jongste.
Maar, en dat is weer zo grappig, ze deden de klus allebei onder luid gefluit en gezang.
Zo'n plezier hebben ze dan toch weer wèl!
Dat herken ik ook van toen ik klusjes moest doen thuis.
Eenmaal bezig was het best wel leuk en fantaseerde ik van alles.
Zo dacht ik onder het was ophangen eraan dat ik een fantastische zangeres was,
die ontdekt werd door de buren, ha, ha!
En wij moesten, in een gezin van 12 kinderen, echt niet weinig doen hoor.
Daarom vind ik echt dat ze mee moeten helpen.
Ook buiten de vakanties moeten ze hun bed opmaken, boodschapjes halen en de tafel leegruimen.
Niet veel, maar wel wat.
Ze moeten uiteindelijk leren om iets voor een ander over te hebben!


Wat moeten jouw kinderen doen?

Ciao, Wil

Ideaalplaatje

Ik denk dat iedereen dat wel heeft (gehad).
Een ideaalplaatje.
Had ik ook.
Zag het al helemaal voor me.
Net getrouwd, op de bank en dan samen wegdromen.
Van later, van kinderen, van alles.
Dat ze er lief uit zullen zien en op ons zouden lijken.
Bruine haren en donkerbruine kijkertjes,
of toch blond met blauwe ogen...
En dat ze samen zouden spelen.
Lief en zonder al teveel ruzie, want ruzie hoort erbij in elk gezin.
Dromen....samen...
Onze droom -kinderen krijgen- kwam uit, een rijk bezit.
Dat het niet vanzelfsprekend was werd waarheid.
Oudste groeide op en na 4 jaar kwam de tweede.
Vaak ging het mis met die twee.
Ze konden niet met, maar ook niet zonder elkaar.
Gelukkig.
Dat laatste maakte altijd alles weer goed!
Gisteren speelden ze de hele middag samen,
met waterballonnen op de trampoline.
Ze kregen allebei een compliment en ze glommen.
Zaterdag ging oudste meezwemmen met jongste.
Meezwemmen bij het afzwemmen en wel het hele programma.
Ze zag er tegenop.
Want tja, dat gat was al zo lang geleden.
Nagels bijten op de heenweg.
Jongste had alleen maar zin, de nuchtere :-)
Mam, ik doe het omdat ze het zo leuk vindt, dat ik meezwem.
Op de terugweg, diploma A rijker, gaf ze jongste een kadootje,
zelf gekocht van eigen geld.
Op die momenten ben ik zò geweldig trots!