Opa ernstig ziek

Zo, de kids liggen er lekker vroeg in vandaag.
De wind waait om het huis en ik heb de kachel toch maar even op 19 gezet.
Vanmiddag is mijn niet-tegen-storm-bestande-paraplu uit zijn fatsoen gewaaid.
Ondertussen deed Boris zijn behoefte midden op de stoep en was ik genoodzaakt de plu proberen dicht te klappen.
Vervolgens moest ik een zakje uit mijn zijzakje van mijn jas peuteren.
Bleek het zakje al half gescheurd, nou, het is me gelukt, maar ik voelde me niet echt lekker lopen.

Thuis gekomen kreeg ik een telefoontje, wat minder fijn was.
De opa van mijn man ligt ernstig ziek in het ziekenhuis en menselijker wijs gesproken zal het niet lang meer duren.
We zijn dus naar het St. Fransiscus gereden en hebben hem misschien wel voor het laatst in leven gezien.
Ik heb mijn mannetje ook gebeld en die kwam gelijk uit zijn werk.
Het is nu eigenlijk afwachten. Mijn schoonouders en hun broers en zus blijven de hele tijd bij opa.
De meiden zijn thuisgebleven en hebben een paar uurtjes achter de pc gehangen, maar zijn erg lief geweest.
Al met al best spannende dagen, elk telefoontje is schrikken.
Elke dag bidden we voor opa, dat heb ik ook tegen hem gezegd. Hij moest erom huilen.
Ik hoop dat hij, als het moment daar is, ook kán sterven.

Gr. Wil