Beterende hand....en een rare nacht.

Gelukkig mag het boven verwachting weer beter gaan met opa.
Natuurlijk wordt er veel over gesproken bij ons in huis.
Soms kan ik een bepaalde vraag niet goed plaatsen:
"Mam, als opa begraven is, dan krijgen wij iets leuks, toch?"
"Nou, lieverd, als opa gestorven is en begraven wordt, dan is er niks leuks aan denk ik."
"Nee, maar ik bedoel: een foto van opa in zijn stoel en dat ik die dan op mij kamertje mag neerzetten."
Nu snap ik het.
Een aandenken.
Ik hoop dat we die foto nog kunnen maken, want misschien mag hij zelfs weer terug naar het verpleeghuis, maar dan met extra verzorging.
Echt een wonder.

Vannacht ging de storm aardig tekeer en rammelde de rolluiken aan alle kanten. (Vooral nadat een schroefje los kwam te zitten, die nog steeds niet was vastgemaakt).
Jongste was al tussenin gekropen -as usual- en samen lagen we te luisteren naar de loeiende wind.
Ineens, net toen ik weer wat indommelde, een enorme klap.
Ik sprong overeind en mannetje ook: het rolluik!
En ja hoor: het was er compleet afgewaaid!
Het hing alleen nog aan het draad vast, waarmee je het omhoog/ omlaag doet.
Mannetje stapte uit het raam op blote pootjes en zonder badjas.
Lieverd, zou je dat wel doen, bibberde ik van de schrik en angst dat hij eraf zou waaien.
Hij was net weer naar binnen geklommen toen de buurman en buurvrouw de tuin inliepen om polshoogte te nemen.
Wat een geluk.
De buurman en mannetje (nu met badjas) hebben met vereende krachten de bovenste bak, die nog hing te bungelen, eraf gesneden en naar beneden geloosd.
Volgens de overburen leek mannetje net Zorro met zijn wapperende badjas op het dak ;-)
Een paar tellen later liggen we gedrietjes weer in bed, na te beven van de schrik.
Ik kan de slaap vooreerst niet vatten en plotseling moet ik denken aan de watersnoodramp.
Onvoorstelbaar hoe dat geweest moet zijn.
Gelukkig bleef het voor ons bij een afgebroken rolluik.
Tegen de ochtend viel ik in een onrustige slaap.